Halloween στο 10ο Νηπιαγωγείο...στα έθιμα του κόσμου !

Made by Graham Hodgetts

Στα έθιμα του κόσμου σήμερα  " παίξαμε " με το Χάλοουϊν .

Διασκεδάσαμε αρκετά , μαθαίνοντας μια γιορτή που δεν είναι συνηθισμένη στη  χώρα μας.  

Τι νόημα όμως έχει αυτή η γιορτή; Ψάξαμε στο διαδίκτυο και φτιάξαμε τη δική μας εκδοχή.

Η κολοκύθα φιλοτεχνήθηκε από τον κ. Graham Hoddgets και τον ευχαριστούμε πολύ!

Το Χάλοουϊν (Halloween) είναι γιορτή του δυτικού κόσμου  που γιορτάζεται την νύχτα της 31ης Οκτωβρίου , κατά την οποία τα μικρά παιδιά μεταμφιέζονται, κατά κανόνα σε κάτι «τρομαχτικό» και επισκέπτονται σπίτια μαζεύοντας γλυκά, ενέργεια γνωστή ως "trick or treat" σκανταλιά ή κέρασμα. Η γιορτή αυτή μπορεί να ταυτιστεί με τις Απόκριες, όμως διαφοροποιείται κατά πολύ από αυτές καθώς το Halloween έχει περισσότερο μυστικιστική  χροιά.

Η ρίζα της λέξης αυτής προέρχεται από το All-hallow-even και δηλώνει την παραμονή (eve) της γιορτής των Αγίων Πάντων  (All Hallows Day- All Saints Day).

 Το Halloween συνδέεται με την υπερφυσική δραστηριότητα. Πολλές πολιτιστικές παραδόσεις θεωρούν την ημέρα αυτή ως μία από τις ελάχιστες μέρες που μπορεί να επιτευχθεί επαφή με τον κόσμο των πνευμάτων καθώς και ότι είναι η μέρα που η μαγεία , και γενικότερα οποιαδήποτε δραστηριότητα που έχει να κάνει με το υπερφυσικό, είναι στο ζενίθ. Σήμα κατατεθέν επίσης της γιορτής αυτής είναι τα φαναράκια φτιαγμένα από πραγματικές κολοκύθες πάνω στις οποίες υπάρχουν χαραγμένα ανθρώπινα χαρακτηριστικά, άλλοτε πιο χιουμοριστικά και άλλοτε πιο τρομαχτικά.

Το έθιμο της κολοκύθας έχει ρίζες από παλιούς Ιρλανδικούς  μύθους σύμφωνα με τους οποίους ένας τεμπέλης αλλά πανέξυπνος αγρότης (Τζακ) που κατάφερε να ξεγελάσει και να παγιδεύσει τον Διάβολο με έναν σταυρό. Ο Τζακ αρνήθηκε να απελευθερώσει τον Διάβολο μέχρι να καταλήξουν σε κάποια συμφωνία. Ο Τζακ δέχτηκε να τον απελευθερώσει με την προϋπόθεση ότι όταν πεθάνει, ο Διάβολος να μην τον αφήσει να μπει στην Κόλαση. Πεθαίνοντας λοιπόν ο Τζακ, η συμφωνία τηρήθηκε και έτσι δεν μπορούσε να πάει στην Κόλαση. 

Από τότε, ο Τζακ φτιάχνει αυτά τα φανάρια από κολοκύθα, βάζει ένα κερί μέσα τους και περιπλανάται σε όλα τα μήκη και πλάτη της Γης για να βρει ένα μέρος να αναπαυθεί.

ΠΗΓΗ : wikipedia.org

...Και του χρόνου !!!!

Η χώρα της Κακίας και η Χώρα της Καλίας !

28Οκτωβρίου !... Μια επέτειος πολύ σημαντική για μας τους Έλληνες  αλλά με δυσνόητα νοήματα  για τα μικρά παιδιά. Ωστόσο επειδή η φαντασία τους δεν έχει όρια και ο κόσμος τους πολλές φορές δείχνει και σε μας το δρόμο, δείτε τι σκέφτηκαν και πως ανακαλύψαμε τι σημαίνει πόλεμος, ειρήνη, ελευθερία, χαρά , καλωσύνη και ...Κακία ...

Η χώρα της Κακίας είναι η χώρα που κατοικεί ο πόλεμος. Είναι ένας πολύ κακός άνθρωπος με πολύ κακούς τρόπους.  Φοράει καφέ κουρελιασμένα ρούχα, έχει κοντά γκρίζα μαλλιά, έχει γουρλωμένα κόκκινα μάτια, κόκκινες μπότες και κρατάει ένα μεγάλο όπλο, μια ασπίδα, ένα τόξο κι ένα σπαθί. Στην ψυχ'η του έχει μόνο κακία, λύπη, μίσος και καρφοσύνη ....
Η χώρα του δεν έχει φίλους , κατοικεί εκεί η μοναξιά και η λύπη κι όλα γύρω είναι μαύρα , γκρίζα, καφέ. Υπάρχει πολύ σκοτάδι κι όλα τα σπίτια είναι γκρεμισμένα και χάλια.  Οι δρόμοι είναι σκονισμένοι, λερωμένοι και σκουριασμένοι.  Ο ουρανός είναι μαύρος  κι είναι σαν να έχει καταιγίδες όλη την ώρα από τις αστραπές που έχουν τα κανόνια και τους κεραυνούς που ρίχνουν πάνω στα δέντρα και στα λουλούδια. Για αυτό όλα είναι ξεραμένα και χαλασμένα. Στο πάρκο δεν έχει καθόλου χορτάρι και οι κούνιες είναι σπασμένες, οι τσουλήθρες και οι τραμπάλες αναποδογυρισμένες  και έχει πολλά σκουπίδια. Τα ζώα που κατοικούν εκεί είναι τα ποντίκια, οι αράχνες, τα λιοντάρια, οι τίγρεις, τα σκουλίκια και οι ρινόκεροι με τους ελέφαντες που είναι γκρίζοι. Πετούν μόνο γεράκια στον ουρανό και τα σύννεφα είναι πάντα γκρι. Ο ήλιος δεν έρχεται ποτέ, μένει σε άλλη πολιτεία και μόνο το φεγγάρι και η νύχτα του κάνουν παρέα κι αυτό είναι συχνά δακρυσμένο.!

Αν ο πόλεμος είχε μορφή θα ήταν :

Μια τεράστια γη (Μ)
Μια πολυκατοικία (Ι)
Μια βροχή ( Δ)
Μαύρος ( Β)
Κακός ( Υ)
Χωματένιος ( Ν)
Σαν ατσάλι ( Μαν)
Πιστόλι ( Νι)
Μοναξιά ( Μαρ)
Σπαθί (Κ)
Σύννεφο Γκρι( Μ)
Τόξο (Β)
Γουρλωμένος (Α)
Πέτρα (Α)
Καταιγίδα (Γ)
Σκοτάδι (Χ)

Στη χώρα της Καλίας , ζει η Ειρήνη, η Ελευθερία, η Φιλία, Η Αγάπη , η Φροντίδα και τα

παραμύθια.Υπάρχει πάντα ένα μεγάλο ουράνιο τόξο και θάλασσα. Ζούν καλοί άνθρωποι που ξέρουν μόνο να χαμογελούν, να αγαπούν και να αγκαλιάζουν, να λένε ευχαριστώ, να παίζουν, να ονειρεύονται. Μαζί τους ζουν τα σκυλάκια και τα γατάκια και στον ουράνο βλέπεις γλάρους, περιστέρια και χελιδόνια που ζουν εκεί όλο το χρόνο. Ο ήλιος ξέρει μόνο να χαμογελά και παντού υπάρχουν κούνιες και τραμπάλες. Εχει πεταλούδες , χορτάρι παντού και είναι  χρωματιστή. Η καλύτερη γειτονιά είναι αυτή των παραμυθιών γιατί εκεί έχει το σπίτι της η Φαντασία και τα χρώματα και γιαυτό την χτίσαμε ψηλά στον ουρανό για να πετάει συνέχεια μαζί με τα πουλιά και να την βλέπει ο ήλιος κάθε πρωί όταν ξυπνάει.

Εκεί ζούμε εμείς τα παιδιά και είναι η ωραιότερη χώρα του κόσμου ! 

Τις ιστορίες τις έφτιαξαν τα παιδιά του 10ου Νηπιαγωγείου με αφορμή τις συζητήσεις μας για την 28η Οκτωβρίου

Ήταν μια φορά κι έναν καιρό ένας γίγαντας ...!

« Τα λόγια της Παρασκευής »

Μια ιστορία για τον πόλεμο για μικρά παιδιά …

Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ένας γίγαντας ,ένας  μεγάλος  γίγαντας , τόσο μεγάλος, όσο σαράντα εκατομμύρια μαζί . Τον ίδιο καιρό κάπου κοντά στο γίγαντα ήταν κι ένας νάνος. Ένας  μικρός νάνος. Νάνος και  γίγαντας  ζούσαν ο καθένας στον τόπο του χωρίς να ενοχλεί ο ένας τον άλλο. Τους χώριζε άλλωστε ένα τεράστιο αυλάκι , μια ολόκληρη θάλασσα.

Κάθε πρωί ο μεγάλος γίγαντας έβανε στο στόμα του τα δυο του χέρια , τα ΄κανε χωνί και φώναζε στο μικρό νάνο  :

« Γεια σου , γείτονα». Έπαιρναν τη φωνή τα κύματα και την πήγαιναν κατευθείαν στ  αυτιά του μικρού νάνου. Άρπαζε τότε εκείνος ένα τεράστιο κοχύλα, εφτά φορές πιο μεγάλο από το μπόι του , και φώναζε : «Γειά σου και σένα ».

Και ήταν ευτυχισμένοι… Και περνούσε ο καιρός. Ο νάνος κοίταγε τη δουλειά του , ο γίγαντας τη δικιά του , και ζούσαν αγαπημένοι…

Ένα πρωί όμως ο μεγάλος γίγαντας φόρεσε ένα περίεργο καπέλο και μι ακόμη πιο περίεργη στολή. Φόρεσε και κάτι μεγάλες μπότες και μετά έκανε ένα μεγάλο πήδημα , έφτασε μπροστά στην πόρτα του μικρού νάνου και, βάνοντας του μια λόγχη μπροστά στην κοιλιά , του είπε : « Ήρθα να σου πάρω το σπίτι , παραδώσου !»

Ο μικρός  νάνος στην αρχή το πέρασε για χωρατό. « Κοίτα χωρατατζής που ΄ναι ο μεγάλος γίγαντας!», σκέφτηκε . Και φέρνοντας στο νου του το γνωστό τους χαιρετισμό, του φώναξε:

-Γεια σου, γείτονα !

Ο γίγαντας όμως δεν καταλάβαινε πια από τέτοια. Πίεσε τη λόγχη πάνω στην κοιλιά του μικρού νάνου και άγρια του ξαναφώναξε :

-Παραδώσου !

Ο μικρός νάνος τότε, κατάλαβε. Πέταξε τον τεράστιο κόχυλα, που μ αυτόν φώναζε το « γεια σου , γείτονα », και απομακρύνθηκε λίγο . Κοίταξε, λυπημένος κατάματα το μεγάλο  γίγαντα και χωρίς κανένα φόβο του είπε:

-Όχι δεν παραδίνομαι !

Αμέσως μετά έτρεξε , έφτασε στο μικρό καλύβι του και σε λίγο ξαναγύρισε κρατώντας στα χέρια του μια σφεντόνα . Στάθηκε μπροστά στο γίγαντα και περίμενε.

Ο μεγάλος γίγαντας τα΄χασε για λίγο. Ύστερα χύθηκε πάνω στο μικρό νάνο θέλοντας να τον συντρίψει. Έγινε όμως  κάτι απίστευτο. Ο μικρός νάνος νίκησε το μεγάλο γίγαντα! Ο μεγάλος γίγαντας το βαλε στα πόδια…

Έτσι  οι Έλληνες του Σαράντα , όπως ο μικρός νάνος του παραμυθιού , όταν η Ιταλία ζήτησε να της παραδώσουν τη χώρα τους , απάντησαν , όπως και κείνος, μ΄ ένα θαρραλέο και αποφασιστικό ΟΧΙ !

Δεν είναι όμως μόνο που είπαν το  ΟΧΙ . Το διαφέντεψαν στη συνεχεία παλικαρίσια και νικηφόρα  πάνω στις βουνοκορφές .

                                                                                                              Γαλάτεια  Σουρελή      

Όσα πραγματικά πρέπει να ξέρω , τα έμαθα στο νηπιαγωγείο!

Κάθε Παρασκευή και μια μικρή ιστορία για τους γονείς ή όπως λέμε :

Τα λόγια της Παρασκευής !

Όσα πραγματικά πρέπει να ξέρω για το πώς ζω, τι να κάνω και πως είμαι, τα έμαθα στο νηπιαγωγείο.

Η σοφία δε βρισκόταν στην κορυφή του σχολικού βουνού , αλλά εκεί, στα βουναλάκια από άμμο, στο νηπιαγωγείο.

Αυτά είναι τα πράγματα που έμαθα :

•       Να μοιράζεσαι τα πάντα
•      Να παίζεις τίμια
•      Να μην χτυπάς τους άλλους
•       Να βάζεις τα πράγματα πάλι εκεί που τα βρήκες
•       Να καθαρίζεις τις τσαπατσουλιές σου
•       Να μην παίρνεις τα πράγματα που δεν είναι δικά σου .
•       Να λες συγγνώμη, όταν πληγώνεις κάποιον
•       Να πλένεις τα χέρια σου πριν από το φαγητό
•       Να κοκκινίζεις
•       Ζεστά κουλουράκια και κρύο γάλα κάνουν καλό
•       Να ζεις μια ισορροπημένη ζωή * να μαθαίνεις λίγο
•       Να σκέπτεσαι λίγο, να σχεδιάζεις, να ζωγραφίζεις , να τραγουδάς, να χορεύεις, να παίζεις και να εργάζεσαι κάθε μέρα από λίγο
•       Να παίρνεις έναν υπνάκο το απόγευμα
•       Όταν βγαίνεις έξω στον κόσμο , να προσέχεις την κίνηση, να κρατιέσαι από το χέρι και να μένεις μαζί με τους άλλους.
•       Να αντιλαμβάνεσαι τα θαύματα.
•       Να θυμάσαι το μικρό σπόρο μέσα στο δοχείο από φελιζόλ. Οι ρίζες πάνε προς τα κάτω και το φυτό προς τα πάνω και γιατί ,αλλά όλοι μας μοιάζουμε σ  αυτό.

    Τα χρυσόψαρα , τα χάμστρες, τα άσπρα ποντίκια, ακόμη και ο μικρός σπόρος μέσα στο

δοχείο , όλα πεθαίνουν. Το ίδιο κι εμείς.Όλα όσα πρέπει να ξέρετε βρίσκονται κάπου εδώ μέσα .Ο χρυσός κανόνας , η αγάπη και οι βασικές αρχές υγιεινής* η οικολογία, η πολιτική, η ισότητα και η υγιεινή ζωή.Πάρτε μια απ΄αυτές τις συμβουλές, εκφράστε την με επιτηδευμένη ορολογία ενηλίκων και εφαρμόστε την στην οικογενειακή σας ζωή, στην εργασία σας, στην κυβέρνηση σας, στον κόσμο σας* θα παραμείνει αληθινή, ξεκάθαρη, σταθερή. Σκεφτείτε πόσο καλύτερος θα ήταν ο κόσμος , αν όλοι εμείς , όλοι οι άνθρωποι, τρώγαμε γάλα με κουλουράκια γύρω στις τρεις το απόγευμα και μετά ξαπλώναμε κάτω από τις κουβέρτες για ένα υπνάκο. Ή, αν όλες οι κυβερνήσεις είχαν ως βασική αρχή να βάζουν πάντα τα πράγματα εκεί που τα βρήκαν και να καθαρίζουν τις τσαπατσουλιές τους.Είναι ακόμη αλήθεια ανεξάρτητα από την ηλικία σας, πως όταν βγαίνετε έξω στον κόσμο είναι καλύτερα να κρατιέστε από το χέρι και να μένετε μαζί με τους άλλους.

(Απόσπασμα από το βιβλίο  : Όλα όσα πραγματικά χρειάζομαι να ξέρω τα έμαθα στο νηπιαγωγείο του Robert Fulghum)                                                                 

                                                                                Καλό Σαββατοκύριακο !!!

Ήταν μια φορά κι έναν καιρό μια πεταλούδα !

Κάθε Παρασκευή και μια μικρή ιστορία για τους γονείς ή όπως λέμε :

«Τα λόγια της Παρασκευής »

 Ήταν μια φορά κι έναν καιρό μια πεταλούδα !

…Η μαμά μου ήταν κόρη ενός  ζευγαριού αγροτών ν από το Έντρε Ρίος. Γεννήθηκε και μεγάλωσε στην ύπαιθρο ανάμεσα σε ζώα, πουλιά και λουλούδια. Εκείνη μας διηγήθηκε πως ένα πρωί ,καθώς περπατούσε στο δάσος μαζεύοντας κλαδιά για ν ανάψει τη φωτιά του φούρνου ,είδε ένα κουκούλι να κρέμεται από ένα σπασμένο κλαδί . Σκέφτηκε ότι θα ήταν πιο ασφαλές για την καημένη την κάμπια να τη φέρει στο σπίτι και να την έχει υπό την προστασία της. Όταν έφτασε, την έβαλε κάτω από μια λάμπα για να έχει ζέστη , και δίπλα από το παράθυρο για να μην της λείψει ο αέρας . Για τις επόμενες ώρες, η μαμά μου έμεινε στο πλάι της προστατευόμενης της , περιμένοντας τη μεγάλη στιγμή . Μετά από μια μικρή αναμονή που τελείωσε το επόμενο πρωί , η κοπέλα είδε το κουκούλι  να σχίζεται κι ένα μικρό και μαλλιαρό ποδαράκι να ξεχωρίζει στο εσωτερικό.

 Όλα ήταν μαγικά , και η μαμά μου μας έλεγε πως είχε την αίσθηση ότι ήταν μάρτυρας σ΄

ένα θαύμα. Αλλά ξαφνικά το θαύμα άρχισε να μετατρέπεται σε τραγωδία. Η μικρή πεταλούδα φαινόταν να μην έχει αρκετή   δύναμη για να σπάσει το ύφασμα από το κουκούλι της. Όση δύναμη κι αν έβαζε , δεν κατάφερνε να βγει από την μικρή  σχισμή του προσωρινού σπιτιού της. Η μαμά μου δεν μπορούσε να μείνει με σταυρωμένα τα χέρια. Έτρεξε μέχρι την αποθήκη με τα εργαλεία και επέστρεψε μ ένα τσιμπιδάκι κι ένα ψαλίδι μακρύ, λεπτό και μυτερό, που η γιαγιά μου χρησιμοποιούσε στο κέντημα. Προσέχοντας πολύ να μην ακουμπήσει το έντομο, άνοιξε σιγά σιγά ένα παράθυρο στο κουκούλι για να μπορέσει να βγει έξω η έγκλειστη πεταλούδα. Μετά από μερικά λεπτά αγωνίας, η καημένη πεταλούδα κατάφερε να αφήσει πίσω τη φυλακή της και περπάτησε σκοντάφτοντας προς το φως του παραθύρου. Λέει η μαμά μου πως, κατασυγκινημένη, άνοιξε το παράθυρο για να αποχαιρετήσει τη νέα πεταλούδα πριν την παρθενική της πτήση. Ωστόσο, η πεταλούδα δεν έφυγε πετώντας ,ούτε όταν την ακούμπησε μαλακά με την άκρη της τσιμπίδας. Σκέφτηκε ότι θα την τρόμαζε η παρουσία της και την άφησε δίπλα στο ανοιχτό παράθυρο , βέβαιη ότι δεν θα την έβρισκε, όταν θα γύριζε.

Αφού πέρασε όλο το απόγευμα παίζοντας, η μαμά μου γύρισε στο δωμάτιό της και βρήκε δίπλα στο παράθυρο την πεταλούδα της ακίνητη, με τα φτεράκια κολλημένα στο σώμα και τα ποδαράκια τεντωμένα προς τα πάνω. Η μαμά μου πάντα μας έλεγε με πόση αγωνία πήγε το έντομο στον πατέρα της, για να του πει τι είχε γίνει και να τον ρωτήσει τι άλλο έπρεπε να είχε κάνει ,ώστε να την είχε βοηθήσει περισσότερο. Ο παππούς μου, που νομίζω πως ήταν ένας από τους σοφούς σχεδόν αναλφάβητους που τριγυρίζουν στον κόσμο, της  χάιδεψε το κεφάλι της και της είπε πως δεν υπήρχε τίποτα παραπάνω που θα έπρεπε να είχε κάνει , κι ότι στην πραγματικότητα , η καλύτερη βοήθεια θα ήταν να είχε κάνει λιγότερα και όχι περισσότερα.

Οι πεταλούδες χρειάζονται αυτήν την φοβερή προσπάθεια να σπάσουν τη φυλακή τους για να μπορέσουν να ζήσουν , γιατί κατά τη διάρκεια αυτών των στιγμών, εξήγησε ο παππούς μου, η καρδιά χτυπάει πολύ δυνατά και η πίεση που δημιουργείται στο κυκλοφοριακό της σύστημα στέλνει το  αίμα στα φτερά, που έτσι ξεδιπλώνονται και της δίνουν την ικανότητα να πετά. Η πεταλούδα που βοήθησε να βγει από το κουκούλι της  ποτέ δεν μπόρεσε να απλώσει τα φτερά της , γιατί η μαμά μου δεν την είχε αφήσει να παλέψει για τη ζωή της .

 Η μαμά μου πάντα μας  έλεγε πως πολλές φορές είχε θελήσει  να μας διευκολύνει στο  δρόμο μας , αλλά θυμόταν την πεταλούδα της και προτιμούσε να αφήνει τα φτερά μας να απλώνονται με τη δύναμη της δικής μας καρδιάς .

( Απόσπασμα από το βιβλίο : Βασίσου πάνω μου, Χορχέ Μπουκάι,εκδ. Opera)

                                                                                Καλό Σαββατοκύριακο !!!

Δάσκαλε, μίλησέ μας για τα παιδιά…!

Κάθε Παρασκευή και μια μικρή ιστορία για τους γονείς ή όπως λέμε :

“ Τα λόγια της Παρασκευής “

Δάσκαλε, μίλησέ μας για τα παιδιά…

Κι εκείνος είπε :

*  Τα παιδιά σας δεν είναι δικά σας παιδιά.

*   Είναι γιοί και θυγατέρες της λαχτάρας της ζωής να διαιωνιστεί. Έρχονται με τη βοήθειά σας στη ζωή, αλλά όχι από εσάς, και δεν σας ανήκουν, όσο και να ζουν μαζί σας

*    Μπορείτε να ους δώσετε την  αγάπη σας, αλλά όχι και τις σκέψεις σας

*    Διότι έχουν δικές τους σκέψεις.

*    Μπορείτε να στεγάσετε το σώμα τους, αλλά όχι και τις ψυχές τους,διότι οι ψυχές ους στεγάζουν την κατοικία του αύριο, αυτού που δεν μπορείτε ούτε καν στα όνειρά σας να επισκεφθείτε εσείς.

*   Μπορείτε να μοχθήσετε να μοιάσετε στα παιδιά σας, αλλά όχι να επιδιώξετε να τα κάνετε όμοιά σας.

*    Διότι η ζωή δεν οπισθοχωρεί ούτε αργοπορεί υπέρ του χθες.

*    Είσαστε τα τόξα απ΄  όπου εξακοντίζονται σαν ζώντα βέλη τα παιδιά σας.

(απόσπασμα από το βιβλίο : Ο Προφήτης και ο Κήπος του Προφήτη του Χαλί Γκιμπράν)

           Καλό Σαββατοκύριακο !!!